Hüseyin Alan

Hz. Muhammed’i bu millete on yıllar boyunca, Mekke’deki eziyete, işkenceye, baskıya, kıtale dayalı “zor şartlarda” dinini yaşayamadığı sebebiyle,

Kendilerine “kolay şartları” sağladığı için arkadaşlarını Habeşistan’a yolladı,

Kalanlarla birlikte Yesriblilere “sığındı” yalanıyla tanıtanlar,

Tarihi akışta başlarını okşayan “liderlere, ileri gelenlere” ve “istiğna edenlere” koşulsuz itaati,

Menfaat temin ettikleri için “maslahat” gerekçesiyle şükür sebebi saymayı maharetle sürdürdüler.

Çünkü yaşadıkları hali düzeltmek yerine meşruiyeti için böylesi gerekiyordu.

Bu kavrayışın doğurduğu pratik, “İktidar-itaat” ilişkisinde “Allah’tan gayrı Rab edinme” iman şartını dahi “mefsedet-maslahat” ikilemine soktu…

İslam, Adem’den bu yana var olan dinin adıdır: Uyarıcı ve şahitlik edici zakir elçiler dahil hiçbir beşerle iltisaklı ve baki olmadığı gibi ölenlerle birlikte de yok olmadı, kıyamet saatine kadar da olmayacak.

İslam’ın, zaman, mekan, şartlar ve kişilerle irtibatı, ancak vahye muhatap olanların kendi çağlarındaki sosyal şartları yönetmesi, çağdaşlarına duyurusu ve şahitlikleriyle kurulur.

Allah baki, tüm yaratılanlar ölümlüdür: Dinin sahibi de Allah’tır. Dolayısıyla dinin hiçbir kimseye ve güce ihtiyacı ve borcu ve minneti yoktur…

İslam’ın iktidarı, hakkın ve adaletin üstünlüğü yerine, menfaatleriyle orantılı olarak iktidarlarla ahlaki sınırların ötesinde ilişki kuranlar, Musa’dan önceki kitap ehlinin halini tekrarlamış olurlar (Maide 77-81): Ellerinde kitap olsa dahi.

Hz. Adem’den Hz. Muhammed’e kadar elçileri ve onları takip eden salihleri rol modeli yapmış müminler baksınlar işlerine.

Allah (haşa) zalim değildir, her hal ve şartta İslam yaşanır: Her iktidar altında da yaşanır.

Ölüm tehdidi dışında (o da şartlı ve kısıtlı) harama bulaşılmaz: “Endişeye mahal yoktur.”