Zafer Çam

Müslümanların hâli ne tuhaf…
Aynı Allah’a inanır,
Aynı Peygambere ümmettir,
Aynı Kitap’a bağlıdırlar.
Ama ne zaman bir araya gelmeleri gerekse,
Dağılırlar.
Ne zaman zulme karşı durmaları gerekse,
Susarlar.
Ne zaman Kur’an ile hükmetmeleri gerekse,
Başka kaynaklara yönelirler.
Her biri “ben Müslümanım” der,
Ama “biz Müslümanız” diyemez.
Bir olamazlar.
Zalimin karşısına birlikte dikilemezler.
Kardeşliği unutmuşlardır.
Dincilik yaparlar…
Kur’an’ın hayat rehberliğini terk etmiş, Onun yerine kendi çıkarlarını din diye sunmuşlardır.
Peygamberin örnek hayatı, Sadece sözde kalır.
Mezheplerle bölünürler, Kendi kardeşlerini tekfir ederler.
Dincilik yaparlar ama İslam’ın ruhunu kaybetmişlerdir.
Acıdır…
“Hindistan ve Çin…
150 tanrılı, 800 inançlı iki ülke…
Toplam 2 milyar 800 milyon nüfus,
Barış içinde yaşıyor.
Ama Müslümanlar…
Allah’ı bir,
Peygamberi bir,
Kitapları bir,
Din ile bir türlü bir araya gelemez.
Sokaklar, Müslüman kanıyla kıpkırmızı…
Katili “Allah’u Ekber” diyor,
Kurbanı da…
Ve her iki taraf da birbirine “şehit” diyor!
Bu nasıl bir çelişki?
Bu nasıl bir din anlayışı?
Dincilik, İslam’ın yerini aldığında;
Mezhepçilik, siyasetçilik, aidiyetçilik dinin önüne geçtiğinde, İslam sadece bir kimlik olarak kalıyor.
Oysa Allah’ın dini, bir hayat tarzıdır.
Adalettir, merhamettir, ahlaktır ve birlikte yaşamaktır.
Ne zaman ki Müslümanlar yeniden Kur’an’a döner, Peygamberin ahlakını yaşar, İşte o zaman; Bu kan durur, Bu ümmet yeniden dirilir.
Dünyaya yeni bir soluk yeni bir adalet gelir.
Allah’ın kanunlarının olduğu yerde adalet ve can güvenliği olur.
Ama o güne kadar, İslam coğrafyasında akan kan, “Din” adına durmaz.
Çünkü o kan, İslam’dan değil, Dincilikten beslenir…
Bugün uygulamada olan din Allah’ın vahyettiği, Kur’an’ın emrettiği, Hz. Muhammed’in yaşadığı din değil.
Devletlerin ve halklarının yaşadığı dincilik.