Abimiz EYT’den emekli olmuş. Tazminatını, bayram ikramiyesini de almış ki sevincinden yanına varılmıyor. “Daha ne yapsın bu hükümet, hiç aklımızdan geçer miydi emekli olmak. Memura, işçiye yaptıkları zamlar. Yaptığı diğer hizmetler. Ama bu millete çok bu işler. Nankör hepsi de, baksana adamı seçmediler, yüzde ellinin altında kaldı.” diye yakınıyor.

Seçimden hemen sonra, sonuçlar hoşuna gitmeyen, yukarıdaki abimizin tam karşısında yer alan tarafsa kendi nankörlerine söyleniyorlar, “Deprem bölgesinden hükümete bu kadar oy çıkmasını aklımız almıyor. Zehir zıkkım olsun yaptığımız yardımlar. Nankörler gidip kendilerini bu hale getirenleri seçtiler.”

İki farklı gibi görünen iki benzeşen zihin yapısıyla karşı karşıyayız. İkisi de kendi tuttuğu tarafın bahşettiği nimetlerle nankörlük edenlere veryansın ediyorlar. Ederler elbet, çünkü öyle buyuruyor tanrı devlet ve yöneticileri. Liderlerin ağzından ne çıkarsa tabanında aynıyla karşılık buluyor. Nasıl bir bağlılık, nasıl bir teslimiyettir. Abid ve mabud ilişkisi desek abartmış mı oluruz?

Yeni değil bu iş bidayetten bu yana böyle desek, ilk insandan şimdiye tüm nebiler bu batıl ilişkinin aslını ortaya koymak için mücadele ettiler desek de nafile.. koca toplum koşarak günahı kebire taraf oldular/oluyorlar. Nimeti rabbinden değil de başka yerlerden, kendinden olduğuna/aldığına olan inanca sahip olanlar asıl nankörler değiller midir? Devletin, siyasetin, partinin, liderin, demokrasinin.. ‘nimeti ben veriyorum!’ diye başımıza kaktığı şey bizi kul köle etmesinden başka nedir?

Ülke siyaseti başka bir yol olmadığını topluma inandırmış durumda. Müslümanlar bunun bir aldatma  olduğunu anlatmak zorundalar. Nimeti bahşedenin de kısanın da Allah olduğunu ispat etmeliler, yaşantılarıyla, dik duruşlarıyla. Aksi halde kendileri de nankörler olarak damgalanacaktır.

(Venhar)