Hüseyin Alan

Önce özel giriş: “Türkiye Cumhuriyeti laik, demokratik, sosyal, ‘bir’ hukuk devletidir.” Anayasal tanım…

Sonra genel çerçeve: Dünyada anayasalı devlet çağına geçildiğinden bu yana, anayasa siyasal iktidarın mutlak hükümranlığını ve keyfi otoritesini kısıtlamak için var oldu: Kuvvetler ayrılığı prensibine geçildi: İktidar üçe bölünerek yurttaş hakları garantiye alındı: Anayasa mahkemesi bu üç iktidarın üstünde konumlanarak anayasal hakları korumakla görevlendirildi…

Şimdi genel değerlendirme: Adı demokrasiye çıkmış hiç bir dünya ülkesinde insan haklarına aykırı yasa çıkartılamaz: Evrensel hukuk ve anayasalar böyle der.

Anayasal bir rejime sahip hiçbir memlekette ifade özgürlüğü, gösteri ve yürüyüş hakkı yasak değildir: Evrensel hukuk ve anayasalar bunu emreder.

Kurumları kuralları olan normal hiç bir devlette, kamu otoritesi istedi diye insanlar hapsedilmez, yasada olmayan bir suç ihdas edip yargılama yapılmaz: Evrensel hukuk ve anayasaların varlık sebebidir…

Şimdi değerlendirme: Türkiye cumhuriyeti, anayasada kendini tanımladığı gibi dört unsuru haiz bir devlet midir?

Şayet böyleyse, (demokrasi unsuru) demokrasinin asgari şartları neden uygulanmaz; (laiklik unsuru) diyanet neden devlet içinde yer alır ve bir mezhebi temsil eder; (sosyal unsur) bir avuç kapitalistin kalkınması ve zenginleşmesi uğruna milyonlarca insan karın tokluğuna köle yapılır; (hukuk unsuru) toplumda adalete güven yerlerde sürünür!..

Ve yargı: Değerlendirmeler, kendini yazılı metinle ifade eden ve tanıtan devleti, kendi tanıtımı üzerinden yapıldı.

Bir cümlede dört unsur sayıp dördünün de kaale alınmayışının şerhi yapıldı…

Modern zamanlar için kullanılan tanıtıcı bir deyiş var, “zamanın ruhu.”

Buna göre söylemle gerçek uyumsuzdur. Ne söyleniyorsa tersi yapılır, ne yapılıyorsa tersi söylenir.

Bunu test etmek isteyenlerin illa devlete bakması gerekmez; müslümanları tanımak ve anlamak isteyenler, İslamın özünü ve genel esaslarını belirten Kur’ana bakabilir,

Kur’an’da var olan prensiplerin de zamanın ruhuna uygun anlaşılıp yaşandığını görebilir.

Bir demokratın diktatör olması, bir liberalin köleci olması, bir sosyalistin kapitalist olması, bir muhafazakarın ırkçı olması, bir kadının özne varlık olması da zamanın ruhuna uygundur: Bunlar da kendi asli metinleriyle uyumsuzdur.