Fatih Altaylı yazısında şöyle dedi:

“Çocuk kitabı yazıyor.
Adam diyeceğim de ne elim varıyor, ne dilim.
İçinde masallar var.
Öyle diyor yazan.
Anadolu’dan derlediği masallarmış.
Acaba nerede, hangi sapkın güruhun ortamında derledi merak ediyor insan.
Türlü masal duyduk böylesini duymadık.
Hangi yaratık, hangi acuze zihin çocuklarına böyle masal anlatmış.
Burada tekrarından bile hicap duyuyorum.
Tecavüzler, bekaret bozmalar falan.
Çocuk masalında.
Bunu yazmış yaratık.
Yaratığın yayınevi de bunu yayınlamış.
Birinin dikkatini çekip yakalanana kadar sorun da görmemiş satmakta bu “masal” kitabını.
Yakalanınca da “özür” diliyor.
“Ne var canım bir hata yaptık, özür diledik işte” diye.
Şöyle bir özür olsa anlayacağım:
“Arkadaşlar ben sapkınım. Böyle hislerim var. Kendimi tutamıyorum. Farkındayım. Bu bir hastalık. Çok daha önce bunu fark edip tedavi altına alınmam gerekirdi. Ne yazık ki yapmadım. Özür dilerim. Hemen tedavi altına alınmayı talep ediyorum” deseydi belki özür anlaşılabilirdi.
Ama böyle özür mü olur Allah aşkına.
“Bir hata ettik.”
Yazmışsın lan, yazmışsın.
İster bir başka sapıktan duymuş ol, ister bir tarafından uydurmuş ol fark etmez.
Yazmışsın ve çocuk kitabı diye piyasaya vermişsin.
Sonra biz de düşünüyoruz, “Bunca sapık nerede yetişiyor, bunca manyak nereden türüyor, kadınlara kim eziyet ediyor, kadınları kim öldürüyor” diye.
Böyle çocuk kitabı yazanların olduğu ülkede durumumuz yine iyi.
Ben size söyleyeyim!
Halimize şükredelim!”