Kurban Bayramı, bizlerin, Hicri Takvime göre Zilhicce ayının onuncu gününden itibaren dört gün boyunca kutladığımız dini bayramımız. Zilhicce ayının onuncu, on birinci ve on ikinci günlerine ‘Eyyam-ı nahr'(Kesme günleri) ve bir önceki gün olan Zilhicce ayının dokuzuncu gününe Arife denir. Kurban Bayramı, ayrıca her yıl Mekke’de hac farizasını ifa ettiğimiz vakitlerdendir.

Her sene bayram namazına gittiğimizde Kur’an’da bahsi geçen “yumuşak huylu bir erkek çocuk” (37/101) (Kur’an’da ismi geçmeyen bu çocuk İbrahim peygamberin oğlu İsmail olarak bahsedilir) ile babası İbrahim Peygamber arasında geçen olayları dinliyoruz. Kısaca olay; İbrahim peygamberin rüyasında oğlunu kurban etmesi gerektiğini görür. Oğluna “Yavrum, ben rüyamda seni boğazladığımı gördüm demesi üzerine O da, “Babacığım, emr olunduğun şeyi yap. İnşallah beni sabredenlerden bulacaksın” demektedir. Sonrasını zaten biliyorsunuz. Yüce Allah Hz. İbrahim’e Cebrail vasıtası ile kesmesi için kurbanlık bir hayvan gönderiyor.

Bu hadise anlatılırken rüyada görülen bir olay üzerine oğlunu kesmeye kalkışmak bazı kesimlerce çok hatalı okumalara sebep vermişti. Hatırlıyorum bir ara bir kişi gördüğü rüya üzerine oğlunu kesmeye çalışmıştı. Bu tarz şeyler genelde tasavvuf altyapılı kimselerde görülmektedir. Burada bir fark var. Kur’an’da geçen kıssada rüyayı gören kişinin Peygamber olduğu gerçeği gözden kaçmaktadır. Çünkü Peygamberler Allah’tan vahiy alıyorlar. Böylesi şeyler onlar için emir telakki ediyor. Yani bizler Peygamber olmadığımıza ve de bundan sonra Peygamberde gelmeyeceğine göre rüyalar ile amel etmemizin yolu da ebediyen kapanmış oluyor. Sakın kimse rüyasında böyle bir emir alıp oğlunu kesmeye kalkmasın!

Bana ilginç gelen sizin de ilginizi çekeceğini düşündüğüm yukarıdaki hadisenin bir benzeri Tevrat’ta da geçiyor.

Tevrat’a göre İbrahim’in eşi Sara’dan bir çocuğu olmuyor ve İbrahim Sara’dan bir çocuğu olması durumunda bunu Allah’a Kurban olarak adıyor. Tanrı, “İshak’a, sevdiğin biricik oğlunu al, Moriya bölgesine git” diyor, “Orada sana göstereceğim bir dağda oğlunu yakmalık sunu olarak sun.” (8-9-10-11-12-13), İbrahim, “Oğlum, yakmalık sunu için kuzuyu Tanrı kendisi sağlayacak” diyor. İkisi birlikte yürümeye devam ediyorlar. Tanrı’nın kendisine belirttiği yere varınca İbrahim bir sunak yapıp, üzerine odun diziyor. Oğlu İshak’ı bağlayıp sunaktaki odunların üzerine yatırıyor. Onu boğazlamak için uzanıp bıçağı aldığı bir anda RAB’bin meleği göklerden, “İbrahim, İbrahim!” diye sesleniyor. İbrahim, “İşte buradayım!” diye karşılık veriyor. Melek, “Çocuğa dokunma” diyor, “Ona hiçbir şey yapma. Şimdi Tanrı’dan korktuğunu anladım, biricik oğlunu benden esirgemedin.” İbrahim çevresine bakınca, boynuzları sık çalılara takılmış bir koç görüyor. Gidip koçu getiriyor. Oğlunun yerine onu yakmalık sunu olarak sunuyor.”(Yaratılış: 22:2-8-9-10-11-12-13)

Bu kısa tanım ve anlatımlardan sonra asıl konumuz olan Kurban kesmenin bizler için ne mana ifade ettiğine geçebiliriz.

“İslam dini terimi olarak Kurban, Allah’a yaklaşmak ve Allah rızasına ermek niyetiyle kesilen, kurban edilen, hayvan demektir. Kur’an’da geçen İbrahim peygamber ve oğlu İsmail ile ilgili kıssadan yola çıkarak, kurban kavramı, çok daha genel bir adanmışlığı, Allah için bireyin her şeyini feda edebilecek olmasını, Allah’a teslimiyeti ve ona karşı şükür içinde olmayı ifade etmektedir. Kur’an ‘da Hac Suresinde geçen şu ayet, kurbanın bizlerin inancındaki yerini özetler:

“Onların etleri ve kanları asla Allah’a ulaşmaz. Allah’a ulaşacak olan ancak, sizin O’nun için yaptığınız, gösterişten uzak amel ve ibadettir.” (Hacc 22/36-37)

Maalesef toplumumuzda böyle bir inancın kök saldığını göremiyoruz. Bir kez birçoğumuzun kurbanları gösterişten uzak değil. Üstelik en değer verdikleri çocuklarımızı Allah’a adamak gibi bir niyetimiz de yok. Başkaları ne derlerin oluşturduğu bir ibadet anlayışına sahibiz ve bu yüzden paramız olsun ya da olmasın borçlanıp kurban kesmeye çalışıyoruz.

Tıpkı hac ibadetimizde olduğu gibi Kurban ibadetimizde yaptığımız şeylerin Allah katında anlamları mevcut. En sade ifade ile Kurban, Allah için her şeyimizi feda edeceğimizin anlatımıdır. Fakat bu ibadetimiz daha hemen başından gerçek anlamından başka anlamlara kaydırılıyor. Birçok Müslüman kardeşimiz kurbanını kesmek için etrafta kendi yerine kurbanını kesecek kimse arıyor. Bu belki mazur görülebilir ama Allah dediği için bunu yapmak bu sahnenin iyi bir oyuncusu olmak zorundayız. Burada bari dublör kullanmamak lazım. Yoksa gerçek manada Allah için kalkması gereken ellerimiz bizleri dinlemeyebilir ve bizler sınavımızı kaybedebiliriz. Yapacağımız ibadetimiz bu yönden aslına uygun olmalıdır. En azından bu bayram elinize bıçağı alıp kurbanınızı kendiniz kesebilirsiniz.

Diğer bir husus ise kardeşlerimiz kendilerinde olan hiçbir şeyi başka bir kardeşine vermek istemiyor. Vermeyi geçelim aynı ortak davaya birlikte gönül bağlamış, yol arkadaşı olmuş da değiller. Hal böyle olunca ne hacc ibadetimizde, ne namazımızda ne de kurban ibadetimizde yaptığımız şeyler asli ibadetlere dönüşmüyor.

Ve yine bu bayramda bayramınız kutlu olsun demek içimizden gelmiyor. Başımızı çevirdiğimiz bütün bir İslam alemi acılar içerisinde. Afganistan, Pakistan, Irak, Çeçenistan, Keşmir, Moro, Eritre, Filipinler, Doğu Türkistan diye saysak herhalde tüm İslam ülkelerini saymamız gerekecek. Tabi batılılarla işbirliği kurmuş, kendi halkında Müslüman kardeşlerimizi de terörist ilan etmiş bir kısım satılık yönetimler ve bunlara ses çıkaramayan Müslüman ülkeler! şimdilik rahatlar. Bir gün batının ihtiyacı kalmayınca belki sıra onlara da gelebilir. Elimiz kolumuz bağlı insan kendinden utanıyor. O görüntülerdeki aç biçare bebeklere inanın insanın yüreği dayanmıyor. İslam ümmeti Amerika ve batılıların korkunç katliamları sonunda milyonlarca yetim çocuk bıraktı geride. Rakamlarla sadece birkaç örnek verir isek; Irak’ta ABD merkezli “Adil Dış Politika” kuruluşu Ekim 2006’da 1 milyon 213 bin 716 sivil ölüm saptadı. Londra Merkezli ORB ise Eylül 2007’de işgal yüzünden ölenlerin sayısının 1 milyon 220 bin 580 olduğu kanısında. Iraklılar gerçeğin bunun da üzerinde olduğunu düşünüyor. Bu rakamlar korkunç sayıları ifade ediyor. Ve bu katliamlar nedeni ile Irak’ta 5 milyon çocuk yetim kalmıştır. Bu çocuklara ne oluyor biliyor musunuz? Bu çocuklar yetim ve korumasızlar. Buralarda insan tacirleri, organ mafyası, açlık ve misyonerler kol geziyor. Misyonerler ne mi yapıyor. Geri kalmış ülkeler ve savaş bölgelerinde ki yetim kalmış bu çocukların ve ailelerin fakirliğini kendi amaçları için kullanan misyoner teşkilatları son zamanlarda özellikle yetişen nesli Hıristiyanlaştırmak için yeni bir metot geliştirmişler: Evlat edinme. Siyah Afrika’daki, Asya’daki ve Güney Amerika’daki fakir ailelerin çocuklarını alıp zengin Hıristiyan ailelere “evlat” olarak veriyor, sonra onların eğitimleriyle yakından ilgilenerek Hıristiyan olarak yetişmelerini sağlamaya çalışıyorlar. 1999 yılı içinde, bu şekilde evlat edindirme amacıyla geri kalmış ülkelerdeki fakir ailelerden 23 bin çocuğun alındığı konuyla ilgili haberlerde dile getirildi. Bu çocuklar ABD, Kanada, İngiltere, Fransa, Almanya, Avustralya ve İsviçre’ye götürülerek oralardaki Hıristiyan ailelere dağıtıldı. Bu konudaki bilgiler ise BM’in çocuklarla ilgili yan kuruluşu durumundaki UNICEF’in raporlarında yer alıyor.

Bir başka çilekeş İslam ülkesi Doğu Türkistan. Doğu Türkistan’daki katliamlar ise tüyler ürpertici düzeyde ve insanın bu rakamlara inanası gelmiyor.

Doğu Türkistanlı Müslüman Türkler, yaklaşık 250 yıldır Çin egemenliği altında yaşıyorlar. Çinliler, bir İslam toprağı olan Doğu Türkistan’a “kazanılmış topraklar” anlamına gelen “Sincang” adını koydular ve burayı kendi toprakları olarak tanımladılar. 1949 yılında Mao önderliğindeki komünistlerin Çin’in yönetimini ele geçirmelerinin ardından, Doğu Türkistan üzerindeki baskılar eskisine oranla daha da arttı. Komünist rejim politikası, asimile olmayı reddeden Müslümanların fiziksel olarak imhasına yöneldi. Katledilen Müslüman sayısı çok ileri boyutlara ulaştı. 1949–1952 yılları arasında 2 milyon 800 bin; 1952–1957 arasında 3 milyon 509 bin; 1958–1960 yılları arasında 6 milyon 700 bin; 1961–1965 yılları arasında 13 milyon 300 bin kişi ya Çin ordusu tarafından öldürüldüler ya da rejimin doğurduğu kıtlık sonucunda öldüler. 1965’ten sonraki katliamlarla birlikte, öldürülen Doğu Türkistanlı sayısı 35 milyon gibi çok yüksek bir rakama ulaşmış.

Çeçenistan bizlerin şu anda unuttuğu kardeşlerimizden. Çeçenistan’da geçmişte yaşanılan olayları şöyle bir hatırlayalım.

Rusya’nın Çeçenistan’ı 1991 yılındaki fiili işgali, merhum Cahar Dudayev tarafından bertaraf edilmesine rağmen, 1994 Kasım’ındaki ciddi tacizler aynı yılın 11 Aralık’ında fiili bir savaşa dönüştü. 100 binin üzerinde Çeçen bu savaşta hayatını kaybederken, 10 binlerce insan göç etmek zorunda kaldı.

1999 yılının Ekim ayında Ruslar, Çeçen topraklarına girerek, kadın, çocuk ya da yaşlı demeden acımasızca katletmeye başladılar. Aylardan beri sivil hedefler kesintisiz bombardımana tutuluyor. Halkın direnişini kırmak için de özellikle hastaneler, doğumevleri, çarşılar, mülteci konvoyları hedef olarak seçiliyor. Son olarak ise Ruslar’ın Çeçenlere karşı kimyasal bombalar, scud ve napalm füzeleri kullandıkları belirtiliyor. Bunun yanı sıra Ruslar birçok Çeçen köyünün kullandığı Argun nehrine zehir kattı. Zehirli sudan içen kadın ve çocukların büyük çoğunluğu ölürken, yüzlercesi de hastane kapısında ölümü bekliyor. Suların zehirlenmesi nedeniyle içecek ve kullanılacak su bulamayan sivil halk çok zor günler geçiriyor. Bu savaşlar esnasında Çeçenistan, nüfusunun dörtte üçünü kaybetti.

Çeçen mültecilerin durumu da endişe verici boyutlarda. Mülteci bölgelerinde yapılan incelemeler insan hakları ihlallerinin çok büyük boyutlarda olduğunu gösteriyor. Savaştan kaçan Çeçen mültecilerin iki yüz elli bini İnguşetya’da, diğerleri de komşu bölgelerde korunmaya devam ediyor. Bu kamplarda birkaç tanesi de Türkiye’de fakat mülteci olarak bile kabul edilmiyorlar. Bizim misafirlerimiz durumundalar. Açlık sınırında yaşıyorlar. Geçenlerde İmkander derneğinden bir kardeşle konuştum. Neredeyse tamamen unutulmuş durumdalar. Bu bayramda hatırlanmayı bekliyorlar.

İşin en kötü yanı ise bu işe ortak olarak, bu eli kanlı katillere kimi Müslüman ülkeleri hava sahalarını açtı kimi Müslüman ülkeler askerlerini gönderip bizzat katliamlara ortak oldu, kimileri de muhafazakâr yönetimlerle halklarını bu canilere karşı gelme adına susturdular.

Bizler birbirlerimizle kardeşler olamadığımız, Allah’ın ipine hep birlikte tutunmaya ikna olmadığımız sürece bu katliamlar her zaman olmaya devam edecek. Bu yüzden Allah’a adanmış kul olmak hem de Allah’a adanan evlatlar yetiştirmek zorundayız. Çokça ihmal ettiğimiz çocuklarımız ile ilgili olalım. Onlara düşmanlarını öğretelim. Şunu da anlamalıyız ki bizler; Emr olunduğumuz şeyi yapmamızı isteyen ve bu konuda sabır göstereceği sözünü veren evlatlara sahip değiliz. Çocuklarımızın İslam’a dair bir adanmışlığı, böyle bir şeyin farkındalığı, bilinci mevcut değil. Hatta iş noktaya varmış ki Müslüman ailelerin çocukları babalarının sözünü değil, anne ve babalar çocuklarının sözünü dinler hale gelmiş. Aileler çocuklarına olan merhamet ve sevgilerini kontrol edemiyorlar. O yüzdende çocuklarının isteklerinin İslam’a uygun olup olmamasını önemsemiyorlar. Çocuklarından bağımsız hiçbir İslami çalışma yapamıyorlar. İnşallah bu eksikliklerimizi görebilir hal çareleri üretebiliriz.

Ben tüm kardeşlerimizin Kurban Bayramını kutluyorum. İnşallah Rabbimize O’nun istediği şekilde kul olmayı başarabiliriz. İnşallah tüm ümmet barış ve esenlikli bir şekilde gerçek bayramlara erişebilir. Bu ancak Allah’ın yardımı ve bizim çabalarımızla mümkün olacaktır.

Ben yazımı bitirirken sizlerin de hafızalarında canlanacak olan bir şiirle sizleri baş başa bırakıyorum. Şiiri okurken o küçük kız çocuğunun ağlamaklı sesini de duyun lütfen.

Biz bu bayramda vurulduk.

Kocaman bir bomba düştü üzerimize.

Ben 12 yaşındaydım kardeşim 7

Ben görmedim annem çok ağlamış biz ölünce

İkimizin de küçücük elleri vardı.

Bulamadılar.

Yoksa mutlaka bırakırlardı kabrimize.
….

Biz bu bayramda vurulduk.

Küçücük bir kurşun değdi yüreğimize.

Meğer ölmek ne kadar da kolay bir şeymiş.

Amerikalı askerler gösterdiler hepimize

Yine de bir sevinç var içimizde

Biz öleceğiz ve daha güzel olacak dünya

Yoksa siz duyarsız Müslümanlar döner miydiniz sırtınızı bize
….

Biz bu bayramda öldürüldük

Yanlışlıkla bir tankın paletleri geçti üzerimizden

Mutlaka seyretmişsinizdir

Toprağa bulanan cesetlerimizdi onlar

Belki haber bültenlerinde de görmüşsünüzdür

Ben koşuyordum; kardeşimin ayağı takıldı

Onu kaldırmak istemiştim yerden

Görmediler…

Gözleri yok ki tankların

Yoksa öldürmezlerdi bizi

Yok… O kadar da cani olamazlar öyle değil mi?
….

Biz bu bayramda bomba ve kurşun yedik

Öyle can verdi bedenlerimiz

Gıyabımızda cenaze namazımızı kılsaydınız isterdik

Yaşarken zaten yanımızda değildiniz

Ama mutluyuz yine de
….

Biz bu bayramda evimizde değildik

Kurşun insan vücudunu delebilirmiş

Bir ev yıkıldığında mezara benzermiş

Yaralıları öldürmek hiç de zor değilmiş

O bildiğimiz tanklar var ya

Bir camiyi rahatlıkla yerle bir edebilirmiş

Hepsini gördüm

Ama, ama bir de siz görebilseydiniz
….

Biz bu bayramda annemizin elinden öpemedik

Yalnızca katledildik!!!

Siz yine de hoşgörüyle bakın her şeye

Kültürler arasında diyalog kurun

Aman ha! Sakın medeniyetler çatışmasın

Siz rahatlıkla yiyin ekmeğinizi

Biz birazdan öleceğiz

Üç günlük dünya

Bir de aç kalacak değilsiniz ya
….

Biz bu bayramda babamızın elinden tutup bayram namazına gidemedik

Ezanı da duyamadık hiçbirimiz

Şimdi bir ezan olup dolaşmak vardı uykularınızın üzerinden

Ama yine de ulaşamadı sesimiz

Çünkü bütün minareleri yıktılar

Bir de minareler çağırırken sizi

Rock müzikle dans ediyordu amerikan askerleri

İşte bir minare daha

Hadi yok edelim hepsini

Siz bayram ederken biz sonsuz bir uykuda bombaların sesini dinledik

Ruhumuz sessizce göğe yükselirken

Bir o kadar da sessizdi bedenlerimiz

Bu bayramda biz liderlerin kınadığı operasyonların isimsiz
kurbanları

Ve her zamanki gibi İslam aleminin adını saygıyla andığı şehitlerdik.

Şehitlerdik hepimiz…
….

Biz bu bayramda namert bir pusuya düşürüldük

Evde bekleyenimiz kalmamıştı

Ve kesmiştik ümidi kardeşlerimizden

Hayatla ölüm arasındaki ince çizgide bir hayal olup
kayboldu zayıf bedenlerimiz

Şimdi bir bayram daha yaklaşıyor

Allah’a adadığınız kurban niyetine binlerce kurban olduk

Erken bir ölümle hepimiz
….

Biz bu bayramda kalbimizden vurulduk

Ruhlarımızı kaplayan ve gittikçe dünyaya yayılan

Büyük bir utancın karanlığında “elveda” dedik hayata

Siz mutlu olun yeter ki

Ellerinizde vahşeti kınayan üç beş pankart

Ve yalnızca utancınızla dönen bunca dolaba

Ve yapılan denge hesaplarına nasıl dur diyebilirsiniz ki?

Ne yapabilir ki hayalet öfke operasyonlarının vahşete omuz veren hayaletleri

Yalnızlığınız ve çaresizliğiniz bizim yalnızlığımızla birlikte kaybolacak

Şimdi üzülmeyin

Hayalet öfkeye hayalet insan

Hepiniz üzüldünüz halimize elbette

Ve kederle yaktınız bir amerikan sigarasını

Derin derin içinize çektiniz,

Dumanında kayboldu yüzlerimiz.

Aslında siz bizi hiç görmemiştiniz…
….

Ene Zeynep,

Ene Fatıma,

Ene Aişe,

Ene Irak,

Ene Felluce.