“Şüphesiz biz ona doğru yolu gösterdik; artık o isterse şükreden olur, isterse nankör.” (İnsan Suresi 3. Ayet)

İnsan imtihan olmak üzere tüm donanımlarıyla hazırlanmış olarak dünyaya gelir. Öyle ki görmesi, duyması, işitmesi, anlamasıyla, muhakeme yeteneğiyle dünyanın bir parçası olur. Bu muazzam mekanizma ile uyanan merak duygusu geçmişini, geleceğini, yaşadığı dünyayı ve varoluşunu anlama çabasıyla insanı imtihanın bir parcasi yapar. Olgunluklar ve azgınlıklar arasında süregiden bu imtihan silsilesi kıyamete kadar sürecektir.

Dünyayı algılama ve anlamlandırma süreci davranışa ve düşünceye gebe olmayı içinde barındırır. Davranış ve düşünceyi belirleyen ise insanın temayülleridir. Bu temayüller ise fıtrata uygunlukla açıklanabilir. Fıtrat insanın özünü oluşturur. İnsanın özü bozuldukça Rabbine karşı nankörlük yapma olasılığı da artacaktır.

Şunu kabul etmek gerekir ki insan yapısı itibariyle hatadan münezzeh bir varlık olma şansına sahip değildir. İnsan şeytanın tuzaklarıyla mücadele ruhuna sahip olma özelliği ile donanmıştır. Ve yine yapısı itibariyle insanın hataya düşmesi de dünya hayatı içerisinde yerine göre kaçınılmaz da olabilir. Buna karşılık Allah tövbeleri çokça kabul eder ve merhametiyle kullarını kuşatır. Allah kullarını dünyaya terk etmemiştir. Hatalarıyla başbaşa bırakmamıştır.

Dünya hayatında temiz kalabilmenin reçetesi ise Allah’ın kullarına sunduğu fıtrata bağlı yaşamanın reçetesi olan Kur’an’dır. İnsanın kimliğini reçeteye uygun inşa etmesiyse insanı ziyanda olmaktan korur. İnsan hatalarından arındıkça Rabbiyle olan mesafesi kapanır. Ve böylelikle anlaşılabilir ki insanın fıtri bozuluşu onu davranış ve düşüncelerinde küfre meyilli hale getirir. Yani fıtrat dediğimiz öze dünyevilik bulaşırsa insanın yaşantısı da dünyevi bir yaşantıya dönüşür.

(Venhar)