Bir kurban bayramına daha giriyoruz. Kurban bizleri Allah’a yaklaştıracak olan bir ibadettir. İbrahim’in en değerli varlığını gözünü kırpmadan Allah için feda edebileceği bir eylem biçimi. Adem’in oğulları olan Habil ve Kabil’den beri devam edegelen önemli bir ibadet. Bizi Allah’a yaklaştıracak olan şeyi bulup onu Allah için feda edebilme cesareti… nedir bizim İsmail’imiz? Egolarımız mı, hırslarımız mı, bitmek tükenmek bilmeyen mal yığma telaşımız mı, hazlarımız mı yoksa koltuk kapma telaşımız mı? Ya da Tevbe suresi 24. ayette belirtildiği gibi; eşlerimiz, çocuklarımız, kesada uğramasından korktuğumuz mallar yahut anne ve babalarımız mıdır? İşte herkes kendi İsmail’inin peşine düşecek. Onu Allah’tan uzaklaştıracak hangi olası günahı varsa, kötü davranışı varsa, bağımlılığı varsa ondan Allah için vazgeçecek. Oysa şimdinin kurbanı Allah’a yaklaştıran bir eylem olmaktan çıkıp festival havasına bürünmüştür.

Festivaller insanı eğlendirir, tatmin eder, rahatlatır ama Allah’a yaklaştırmaz. Bilakis Allah’tan daha da uzaklaştırabilir. Hayvan boğazlama şenliğinin bir adım sonrası kavurma bayramı bir sonraki adımı da yıllık et stok düzenlemesi olmaktadır. Oysa istenilen bu değildir. Kurbanın en temel amacı fakirlerin et ihtiyacını da karşılamak değildir. En temel amaç kişinin Allah’a yakınlaşmasıdır. Elbette kesilen hayvanlardan fakir ve miskinlere dağıtmak elzemdir ama daha da önemlisi kişinin Allah ile olan mesafesinde bir engeli daha bu vesile ile aşabilmesidir. Böylelikle içsel bir yükselişle Allah’a daha da yaklaşma imkanı bulmaktır. Kurban, kişinin kendi eksiğini tamam etmesi için ona sunulmuş bir fırsatır. Hadi en sevdiğin şeyi Allah için feda et. Allah’tan daha çok neyi seviyorsan onu feda et ki en sevdiğin ve tek bağlılık duyduğun Allah olabilsin.

Kurban et ki yolda kalabilesin. Zira yolda kalabilmek için sürekli kendini gözden geçirmen gerekecek. Atman gereken yüklerini atacaksın, yüklenmen gereken yüklerini de yükleneceksin. İşte kurban sana neyi atmanın neyi yüklenmenin gerektiğini öğretecektir. Bunu öğrenmediğin sürece kurban senin için kurban olmayacaktır. Senin için yalnızca bir festival, ailenle geçirdiğin bir tatil ve evinin yıllık et stoğunu düzenlemekten ibaret olacaktır. Kesilen hayvanların ne etlerinin ne kanlarının Allah’a ulaşmadığını vahiyden biliyoruz. Allah’a yükselen şeyin ancak salih ameller olduğunu biliyoruz. Islah olmak önce kişinin kendisinden başlar. Kendisi ıslah olma çabasında olan bir adam ancak başkasının ıslahında bir rol oynayabilir. İşte kurban, kişinin ıslahında önemli bir tefekkür adımıdır. Bu adımın kıymetini bilerek bu bayramı eda etmek gerekmektedir. İlla ki bir hayvan boğazlamaya da gerek olmadan bu tefekkürü yapabiliriz.

Diğer ibadetlerde ve yükümlülüklerde olduğu gibi kurban ibadeti de gösteriş ve el alem ne der ezikliğine indirgenmiştir. Böylesi bir bakışla yapılan ibadet olmaktan çıkar. Mesele kurban ibadetini aslına rücu ettirme meselesidir. Kim ki bu ibadeti aslına rücu ettirmek gayretiyle bir çaba içindeyse Allah katında değerli olan davranış biçimi de odur. Böyle yapanların kurbanı kurban bayramı da bayram olur inşallah. İslam, Allah’tan başka ilahın olmadığını ve Muhammed (as)’in Allah’ın kulu ve resulü olduğunu deklare ederek insanı sırati müstakiym olan yani dosdoğru yola çıkarır. Bu yolda kalabilmek içinse diğer ibadetlerin gereğinin yapılmasını şart koşar. Madem ki tek ilah olan Allah, hayatı düzenleyen, kanunları belirleyen, insana amaçlar takdir eden ve insanı ödüllendirme ve cezalandırma kudretini elinde bulunduran Allah ise, O’na yakınlaşacak yolları bulmak ve yolda kalmak da insanın boynunun borcudur. Zira Allah’a verilen her söz sorumluluk getirmektedir. Madem kurban edeceğiz, kurban olabilmeyi de yolda kalabilmenin bir gereği saymalıyız.

(Venhar)