Ali Durmuş

Kendisi Türkiye’de üniversite öğrencisi olan Bennâ (23), Gazze’de savaşın devam ettiği yıllar boyunca olan biteni İstanbul’dan öylece izlemiştir. Eş-dost, bazı arkadaşları ve Kassam Tugayları’ndan bildiği mücahitlerin yardımları sayesinde, İstanbul’da topladığı yardımları tünellerden içeri göndermek dışında ailesine hiçbir yardımı olmamış, el uzatamamıştır. Şimdi yürüdüğü sokakların geçmişte ne büyük neşe ve saadet kaynağı olduğunu düşünür. Boğazında mazinin hüznü ve savaşın acısı kocaman bir yumak olur, yutkunur. Ağabeyinin ikisinin hafız olarak mezun olduğu medresenin önünden geçerken oraya buraya savrulmuş ve yırtılmış Kur’an nüshalarını görür. Etrafında adeta şehitlerin misk kokusunu hisseder.

Yaklaşık on yıl sonra memleketim dediği topraklara yeniden dönebilmiştir. Nişanlısı İbrahim (27) de İstanbul’da doktor olarak mezun olduktan sonra Gazze’ye birlikte dönmüşlerdir. Annesi Mebrure hanımın Bennâ’yı okumaya gönderirken boynuna evlerinin anahtarını bağladığını ve günün birinde yeniden eve dönmesini istediğini ve bu İslam beldesini terkedip dünya hayatının geçici süsü ve eğlencesine dalmaması konusunda Bennâ’yı uyardığını hatırlar. Bu anahtarı, 1948 Nekbe olaylarında evlerini terketmek zorunda kalan annannesi bir sandık içinde evlerinin bahçesine gömmüş ve annesi Mebrure’ye de yerini göstermiştir. Tıpkı annesinin yıllar sonra Gazze’ye yeniden dönüşü gibi, Bennâ da evine dönmek istemiştir.

Bennâ çok düşük bir ihtimal olduğunu bilse de, evlerinin bir kısmının, en azından kapısının ayakta olduğunu umar ve anahtarla bu kapıyı açmanın hayalini kurar. Zar zor tanıdığı sokakları adımlarken bazen karıştırdığını ve aynı yerden defalarca geçtiğini fark eder. Sonunda evlerinin olduğu sokağı bulur. Ancak bütün Gazze’de olduğu gibi, savaş onların evini de tamamen yıkmıştır.

Bennalar’ın evi sahile çok yakın bir muhitte, Mawasi mahallesinde El-Bahr isimli cadde üzerindedir. Ancak evlerini yapmak için hiçbir yapı malzemesi, etrafta kesip kullanabilecekleri tek bir ağaç kalmamıştır. Benna ve İbrahim birkaç gün boyunca etrafı gezer. Gazze halkı savaş boyunca zaman zaman ısınabilmek için evlerin molozlarından çıkan tahtaları yakıp kullanmışlardır. Bir kısmı ile de derme çatma kulübeler yapmışlardır.

Aradan geçen bir iki hafta sonrasında, Benna İbrahim’den çok güzel bir haber alır. Aksa Tufanı’nın ilk aylarında, Kassam Tugayları’ndan dalgıç bir ekip Gazze sahiline çok yakın bir yerde II. Dünya Savaşından kalma batık bir gemi enkazı bulmuştur ve ilk günlerde silahlarında kullanmak için bu gemideki barutun bir kısmını dışarı çıkarmışlardır. Şimdi bu batık geminin tamamen su üstüne çıkartılacağı ve geminin kullanılabilir parçalarının halka verileceği bilgisini almışlardır. Çok sevinirler ve gemi çıkana kadar etraftaki taş yığınlarından yeni evlerinin kaba yapısını ortaya çıkartmaya karar verirler. Kendisi mimar ve hafız olan Benna, eski baba ocağının -hatırlayabildiği- tüm detaylarına sadık kalarak, eşi İbrahim ve birkaç arkadaşının yardımları ile eski evlerine çok benzeyen bir evi kabaca yapar bitirirler. Ancak çatısı ve evin kapısı kalır.

İbrahim bir kamyonet ayarlayarak, sahile çıkartılan gemi enkazından getirdiği ve tuzlu sudan dolayı fazla zarar görmeyen kerestelerden, geminin doğrama ve camlarından ve balkon korkuluğu olarak kullanabileceği parmaklıklardan yükleyebildiği kadar yükleyip getirir. Zamanında Nazilerin zulmünden kaçan mazlum Yahudileri Filistin’e taşırken batan ve şanlı Aksa Tufanı direnişinde bu kez mazlum Müslümanlara yardım eden bu geminin parçalarını kendi evlerinde kullanan bu çiftin gönlünü huzur ve umut kaplar. İbrahim kendi elleri ile yaptığı evin giriş kapısının üzerine (zamanı gelince kendi kızlarına hediye etmek üzere) Benna’nın boynundan çıkardığı anahtarı asar…