Aysu Arslantürk

Haydi derinlere dalalım, görelim neler çıkacak.
Bu da kim yanımdaki? Konuştu konuşacak.
Ne de büyük bir hayvan. Söyle adını bakalım.
Kocaman adımları, yer yerinden oynayacak.

Ne dedin? Duyamadım, bekle beni. Nesin sen?
Dev bir köpek misin? Yok yok. Bir ejderha bu gökten!
Bir hipopotam belki? Ama kürkün var kalın.
Ya o kuyruk ne güzel, parlıyor senin gövden.

Nereye geldik biz böyle, etraf alabildiğine su.
Girecek misin sen de benimle? A girdi bile, dur!
Hiç mercan görmemiştim, dip ne güzel yakından.
Bu hayvan nereye gitti? Bıraktı beni başından.

Fer mi dedi, ne dedi? Öyle isim mi olur?
Peki şura neresi? Kaynıyor fokur fokur.
Bu kadar kabarcık, göz gözü de görmüyor.
Ayaklarım götürsün, artık aklım almıyor.

Bir oyuktan girdim ki alabildiğine rüzgâr.
Gözlerime kum doldu, kalbim hızla çarpıyor.
Sonra çıktım düzlüğe de meyve doldu tüm dallar,
Yayılıyor hayvanlar ve dolu çocuk oynuyor.

İşte aya gidecek roket, gümüş gibi parlıyor.
Çay partisine de katıldım, parmaktan bal damlıyor.
Bu ne büyük bir saklambaç, hayretle gözledim.
Bisiklet de sürdüler, peşleri sıra izledim.

En güçlümüz budur diye getirdiler bir çocuk.
Al yanaklı ve inceden, aralarında en küçük.
Fer birden belirdi ve doldu içine gözlerin
Seçti hemen dostluğu ve sarıverdi çocuğu.

Başında taşıdı miniği, ağaçlara baktılar.
Kıkırdadı güzel çocuk, uzun uzun oynadılar.
Sonra atladı sırtına, göğe kadar çıktılar.
Koca hayvan görünmez oldu, bulutlara daldılar.

Uzaktan argul duyuldu, renkli dağlar ardında.
Müzik kaptı dikkatimi, düştüm toprak yollara.
Baktım kocaman bir çember, kurtlarını döküyor.
Beni de aldılar kolumdan, haydi yandan hoppala.

Öyküler şiir olmuş, şiirlerse hikaye.
Hepsi çocuklar için, uyuyabilsinler diye.
Kapat yavrum gözünü, gir rüyandan içeri.
Fer’in patırtısı bu, değil bomba sesleri.