Hikmet Ertürk

Hikâye bu ya, günlerden bir gün kurbağalar yarışa tutuşmuşlar. Oldukça yüksek kulenin tepesine çıkan kurbağa yarışı kazanacakmış. Yarışmacılar ve diğer kurbağalar direğin etrafında toplanmışlar. Yarış başlamış. İşin ilginç yanı hiçbir izleyici kurbağa, kulenin tepesine çıkılabileceğine inanmıyormuş. Yarış başlayınca sesler yükselmeye başlamış:

“Çıkılamaz ki! Başarılamaz ki! Boşuna yarışıyorsunuz! Zavallılar!” gibi bütün kurbağalar bağıra bağıra yarışmayı izlemeye başlamışlar. Yarışan kurbağalar bu sesleri duyunca kulenin tepesine ulaşamadan teker teker yarışı bırakmaya başlamışlar. İçlerinden sadece bir tanesi inatla ve yılmadan kuleye tırmanmaya çalışıyormuş. Bu son kurbağa büyük bir gayret ile mücadele ederek kulenin tepesine çıkmayı başarmış. Diğerleri hayret içinde bu işi nasıl başardığını öğrenmek istemişler. Kuleden inince bir kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş bu işi nasıl başardın diye? O anda farkına varmışlar ki kuleye çıkan kurbağa sağırmış!

Öyle görünüyor ki belli bir durumda sürekli olarak olumsuz tepki alınca, başarısızlığı kökten kabullenmeye başlıyoruz.

Bir Müslüman gayesiz/hedefsiz olmamalı. Bizler bu dünyaya öylesine bir hayatı yaşamak için gelmedik. Öteki dünyanın varlığına tüm kalbiyle inanmayan Müslümanların! bizlere nasihatte ve telkinde bulunması çok da gerçekçi bir durum değildir. Öyle ki ölümden sonra hayatın varlığına kesin inanan müminler hiçbir şeyden, hiçbir güçten korkmazlar. Yalnız güç otorite olarak Allah’ı kabul eder O’ndan korkarlar. Ölüm onlar için bir son değildir. Orası bizim ebedi ikametgâhımızdır. Tek endişemiz Yüce Rabbimizin karşısında hesabımızı hakkıyla verememek olmalıdır. Allah’ı hakkıyla umursamayan kimselerin sözlerinin bizler için bir değeri yoktur. Bu sözlere kulak tıkamak duymamak gerekir.

Çünkü sürekli dışarıdan gelen olumsuz yorumlara odaklanarak başarıya ulaşamayız. Emr olunduğumuz bir yol var ve biz o yolda dosdoğru ilerlemeliyiz. Allah’ın sözlerinin içine başkalarının sözlerini karıştırmamalıyız. Onlar bizim Rabbimiz/yöneticimiz değiller.

Sürekli olumsuz düşünüp olumsuz konuşarak yol almamızı engelleyen yol arkadaşlarımızı da uyarmalıyız. Çünkü bu arkadaşlarımız gerçekten de umut etmemizi, başarmak için yol aldığımız her gayretimizi engellemiş oluyorlar. Bu seslere kulağımızı tıkamayı öğrenmeliyiz.

Şunu unutmayalım ki çoğu zaman duymamak da işe yarar.

Kur’an’da Allah’ın uyarılarına değil de başka seslere kulak vererek köşelerine çekilen bir arada yol yürümeyi bırakan Müslümanlara da bir uyarı;

Kulağınızı Allah’ın sözlerine karşı kısmayın.

“Herkes bilsin ki, İslamiyet tek başına yaşanan bir din değildir ve insanın kendi aklı ve yapabilecekleri de kendine yetmez.”

Öyle ki ilk kez İslam’la tanışıp Dünya algımızı tamamen ve kökünden değiştirdiğimizde bu hakikatlere inanıp bu hakikatleri hayatımızın en merkezî yerine koyan bizlerin, aynı Tevhidi İslam inancını paylaşan aynı yöne yol alan kardeşlerimize olan ihtiyacımız muhakkaktır. Bu haliyle ilişkilerimizi sürdürüp sürdürmemek de bize bırakılmış bir şey değildir. Bir arada İslami birliğimizi bozmadan yol yürümek Yüce Allah’ın bizden istediği bir zorunluluktur. Bir Müslüman Yüce Allah’a rağmen bir başka Müslümana sırt çeviremez.

O yüzden şartlar ne olursa olsun ne şekilde olumsuz sözler dolaşırsa dolaşsın yol yürümeye devam etmeliyiz. “Din yalnız Allah’ın oluncaya kadar” çaba sarf etmemiz gereken geçici hayatımızı yaşadığımız bir dünyadayız. Ve bize verilen bu ömür zarfında birlikte olarak gayemiz için çalışmalıyız. Bu öteki dünyada geçerli olacak tek mazeretimizdir.

İnşallah bilinç düzeyimizi yükseltecek azıkları toplamaya devam edebiliriz. Bizleri içtenlikle uyaran iyi seslere kulak verir umutlarımızı kıran kötü seslerden uzak dururuz. Sürekli bir yol alışın/çabanın içerisinde olmaya gayret gösterebiliriz.

Yalnız her ne yapıyorsak ne gibi bir çabanın içinde bulunuyorsak bulunalım;

Sağır kurbağa hikâyesini de her zaman aklımızda tutmalıyız.

Selam ve dua ile…