Allah’a kulluk, esastır!

Yaşar Değirmenci/Yeni Akit

Ortak kültürümüz yok edilip, zihin işgaline uğrayınca, uğratılınca kendi kavramlarımızla düşünemez hâle getirildik. Mesela özgürlük adı altında arzu ve isteklerinin esiri, kulu olan bir yapıya “Allah’ın kulu” nasıl öğretilebilir? Zihnen, kültürel olarak sömürgeleştirildik. Müslümanca idrak ve düşünme melekeleri kaybettirilerek ‘hafıza kaybı’na uğrayan bir topluma kendi değerlerini nasıl öğreteceksiniz? Hassasiyetleri kaybettirilen bir toplum, yanlışa tepki gösterebilir mi? Bu topluma Allah’ın kulu, Allah’ın boyası nasıl anlatılmalı?

“Allah’ın boyasıyla boyandık. Kim Allah’tan daha güzel boya vurabilir ki? Biz yalnız O’na kulluk ederiz” (deyin). (2 Bakara 138) (Allah’ın boyası fıtrat, yani insanın doğasıdır. İnsanın tek doğal boyası budur. Onun üzerine sürülen bütün boyalar sentetiktir. Zımnen; Müslüman olmak bir başka boyayla boyanmak değil, sentetik boyaları atıp kendi öz boyasına dönmektir. Bu yüzden İslam’a dönüş, öze dönüş kendine geliştir.) “Allah’ın boyası” (sıbgatellah) deyimine tefsirlerde “İslâm, İslâm boyası, Allah’ın ezelî-ebedî değişmez dini (ed-dînü’l-kayyim), Bütün peygamberlerin bildirdikleri din, Allah’ın insan tabiatına lutfetmiş olduğu temiz fıtrat, Allah’ın kanunu (sünnetullah), Allah’ın arındırıp temizlemesidir.” İlk peygamberden sonuncusuna kadar değişmeyen dindir. “Allah’ın boyası” da bu hak dinden veya bu dine uyma ve onu yaşama sayesinde kazanılan ruhî-ahlâkî kemaldir. Gerçek iman öyle boyalı suya girip çıkmakla kazanılamaz. Gerçek iman, Allah’ın boyasıyla boyanarak, Allah’ın, yaratılışta insanın temiz fıtratına aşıladığı hak dinle bezenerek kazanılır. Allah’ın insanlığa verdiği böyle bir din ile boyanıp bezenmekten, böyle bir fıtratla donanmış olmaktan daha güzel bir şey de yoktur. 

Âyetin ifadesine göre Müslümana yakışan da kendisine ve genel olarak insanlığa bu güzellikleri bahşetmiş olan Allah’a, lâyık olduğu şekilde kulluk etmektir. Bu kulluğunu bir şükran ifadesi olarak dile getirmektir. Bu şekilde inanıp kulluk eden insan Allah’ın hak dine veya tevhid inancına yatkın olan fıtrat boyasıyla boyanmış olup bundan güzel bir arınma ve bezenme de yoktur. Çevreye uyma yerine, çevreye rengimizi vermemiz gerekiyor. Isıtan ve ışıtan yapımızı da unutmayalım. Güneş gibi ısıtan ve ışıtan. Çevreden, insanlardan, tabiattan, fıtrattan, maddi ve manevi iklimden uzaklaştırılan insanımızı bu yalnızlıktan kurtarmamız gerekiyor. 

İnsanlığın bu bırakıldığı/bıraktırıldığı yalnızlıktan kurtulması, fıtratına dönmesi, yalnız Allah’a kullukta buluşmasıyla mümkündür. Rabbine kul olduğunu unutanlar; elindeki imkanlara kul olurlar, esir olurlar. Dünyevileşme, Allah’a kulluğu unutturur. 

Bütün Müslümanların bilmek, inanmak mecburiyetinde olduğu kelimeyi şehadetteki “abdühü ve resulühü”yü düşünerek hayatını düzenlemeli. Peygamberimiz önce kul, sonra elçi! Kul olmadan elçi olmaz. Allah’a kulluk, esas olarak görülürse başka hiçbir şeye kul olunmaz. Kulluğun en üst derecesi Peygamberlerdir. 

Kulluk anlayışı; sadece ibadetlerle sınırlı değil, hayatın her alanında bu kulluğun şevk ve vecd içinde yaşanmasını hedefleyen kuşatıcı bir anlayıştır. Bu kulluk; dünya hayatını, küçük görülecek ve terk edilecek bir hayat değil, değerlendirilecek, imar edilecek, ibret alınacak, şükür duyguları içinde nimetlerinden hem istifade edilecek ve hem de başkalarına faydalı olunacak kıymetli bir hazine olarak görür. Dünya ve içindekilere gönül vermek değil, ebedî hayatı kazanmamızın vesiledir, aracıdır. Cenâb-ı Hakk’ın emirlerine riâyet ve tazimle beraber, mahlûkatına şefkatli olmak gerekir. Müslümanın en güzel göstergesi (üsveyi hasene olması)  fedakârlık ve samimi bir kullukla elde edilir. Her akl-ı selim sahibi Müslümanın, farzları edâ, haramlardan kaçındıktan sonra, dikkat edeceği husus, milletimize, ümmete, insanlığa, mahlûkata hizmet ve yararlı olmayı benimsemesidir. Sırf Allah Teâlâ’nın rızasını ‘imtihan dünyası’nı kazanmanın yolu da bedenî, fikrî ve malî hizmette bulunmaktır. 

Kulluğumuzun gayesi yeryüzünde Allah’ın istediği büyük, köklü ve kapsamlı değişim ve dönüşümü gerçekleştirebilmektir. Bu değişim ve dönüşümü gerçekleştirecek kulluk şuurunun en belirgin özelliği ise her hal ve şartta dinini yaşamak ve yaşatmaktır. Dini; hayatın dışına çekip, vicdanlara hapsedenlerle mücadele etmektir. Karşısına çıkan bütün engelleri aşabilecek, cihad ruhunun cesareti, ihlası ve adanmışlığa sahip olması, emri bil maruf nehyi anil münkeri yapmasıdır. Bir kötülüğe sessiz kalmak o kötülüğe ortak olmak anlamını taşır.

İthal ve ikâme kimlikler; bu ülkenin de insanının da kimyâsını, bozdu, fıtratından uzaklaştırıldı. Bu ülkede başta laiklik olmak üzere, tüm ithal ve ikame kimlikler, bu ülkenin kimyasını bozdu. Durum ortada. İnkâr etmek çözüm değil. Bünye kendinden olmayan kanı kabul etmedi. Fakat bünye üzerinde mühendisliğe kalkışanlar, ona zor yoluyla kabul ettirmeye kalktılar. Bunu hâlâ da yapıyorlar. İslam fıtrat dinidir, itidal dinidir, hayatı bütünüyle ihata etme noktasında mükemmelleşen son dindir.

Teknoloji, ekolojik dengeyi bozduğu gibi, teknolojinin bozduğu bir denge daha var. O da insanın manevi dengesi. İşte sistemlerin de istediği bu: İnsanın tabiatını bozup, “varlık sancısı” çekmemesi için onu teknolojiyle narkozlayıp uyuşturmak. Dijital işgal…

Üzerimizdeki bütün işgalleri kaldırıp; özümüze/fıtratımıza dönmenin tek yolu da insanımızın Allah’a kulluğu esas olarak görüp, tâli (sanal) dünyaya esaretten kurtulmaktır.