Bırakma, tut beni

Elif İsmailoğlu

Kaçıyorum geleceğimden. Kaçarken de hep arkama bakıyorum. Yaşayınca geçecek biliyorum. Geçmişten uzaklaşmak değil istediğim, geleceğe varmamak mı bunu da kestiremiyorum. 

Dokundukça unutmayacağımı bildiğim yara izlerim var benim. Ne çok da biriktirmişim meğer. Kimisi yok olmaya yüz tutmuş bu izlerin, kimisiyse derin izler bırakmış benden içerdeki bende.

İnce bir hastalık sanki bu dediğim. Sinsice yayılmakta ve yavaş yavaş; öldürmeyen ama tüm iyi halini de alıp savuran parça parça, dağlara, tepelere..

Penceremden bakıyorum ama burnumun ucunu bile göremiyorum neredeyse; her tarafı yoğun, bembeyaz bir sis kaplamış. Üflemek istiyorum sise, hem çok gerçek olsun hem de çok hayâl diye. Dağılmıyor, dağıtamıyorum.. 

Açıyorum ellerimi, yalvarıyorum sana.. Beni duyduğunu adım gibi biliyorum, bilmediğim tek şey dudağımın kenarına sıkışmış kelimeleri söylemekten ar ederken beni affedip affetmeyeceğindir. Korkuyorum senden, ama bir o kadar da seviyorum seni. Yaptığım minicik bir hata da olsa hemencecik utanıyorum, hemencecik affına sığınmak için yalnız kalıp yalvarmak istiyorum. Yalnız kaldığımda sana daha yakın olduğumu hissediyorum. 

Sana sığınmak, sana dua etmek, sana secde etmek, senden af dilemek, senden istemek seni en sevdiğim anlar.. Senden uzakta olduğumu düşündüğüm an gözlerimin feri gidiyor, yüreğim korkudan sanki beni terkedecek gibi oluyor. Birçok şey anlamını yitiriyor; mesela ölümü anlatamıyorum kendime. Her şey boğazıma bir yumruk gibi oturuyor. Olmaz, sensiz olamaz diyorum. Olmasın da zaten..

Sen öyle güzel bir harita çizdin ki bu kendini bilmez yaşamıma, bilmediğim yolları arşınladım cesaretle.. Karanlıkta bile bir yolum, bir çıkışım var artık. Bir daha çıkıp gider miyim senden sensizliğe?.. Senin yolundan kendime dönüyorum ben.

Selam olsun kendini O’na yakın hissedene ve yine selam olsun ellerini açıp af dileyen ve dua edene. 

Ve selam olsun senin gösterdiğin yolu canı yürekten isteyene..

Hepinizi Sabahın Rabbine emanet ediyorum…