1970’lerdeyse iyice yakınlaşan iki ülke arasındaki ittifakın mimarı o dönem Savunma Bakanı olarak görev yapan Şimon Peres oldu.

Tüm dünyada rejimin ırkçı uygulamalarına yönelik tepkilerin arttığı bir dönemde kameralar önünde apartheid rejimini eleştiren Peres, perde arkasındaysa Güney Afrika rejiminin uluslararası itibarı için çalışıyordu. Öyle ki 1974’te iki ülke “Siyasi ve Psikolojik Savaş Ortak Sekreterliği” adı altında bir mekanizma dahi kurdu.

Peres’in öncülüğünde varılan anlaşmaya göre İsrail, Güney Afrika’nın uluslararası itibarını parlatmak için adımlar atacak, karşılığındaysa apartheid rejiminden 100 milyon dolar alacaktı.

Aynı yıllarda yine Şimon Peres’in öncülüğünde atılan adımlar iki ülkenin nükleer silah geliştirme konusunda işbirliğine gitmesine kadar uzandı.

II. Dünya Savaşı sırasında Britanya güçleri tarafından Nazi yanlısı faaliyetleri nedeniyle tutuklanan Güney Afrika Başbakanı John Vorster’ın 1976’da yaptığı İsrail ziyaretinde ayağına kırmızı halı serilmesi de, apartheid rejimine İsrail’de verilen desteğin boyutunu gösteren çarpıcı örneklerden biri olarak tarihe geçti.

İki rejim, siyahlara ve Filistinlilere yönelik ırkçı uygulamalarına el ele devam ederken, denklemin diğer tarafındaki ezilenler de birbiriyle yakınlaştı.

Yaser Arafat liderliğindeki Filistin Kurtuluş Örgütü ve Nelson Mandela’nın öncülük ettiği Afrika Ulusal Kongresi’nin hakim rejimlere yönelik mücadelesi bu tarihsel bağlamda ortaklaştı.

Mandela, 1990’da cezaevinden salıverilmesinden kısa bir süre sonra, “Güney Afrika halkı, İsrail devletinin apartheid rejimine verdiği desteği asla unutmayacak” açıklamasını yapacak, 1997’de apartheid sonrası Güney Afrika’yı yönettiği dönemdeyse şu sözlerle Filistin davasını selamlayacaktı: “Filistinliler özgür olmadan bizim özgürlüğümüzün eksik olduğunu çok iyi biliyoruz.”

Sivil toplum da ayakta

Güney Afrika’da apartheid rejiminin yıkılmasından 33, Mandela’nın ölümünden 11 yıl sonra dahi Mandela’nın bu sözlerinin ülkedeki karşılığını görmek mümkün.

Zira Güney Afrika hükümeti Lahey’de Filistinlilerin yaşam hakkını savunup tüm dünyaya öncülük ederken, sivil toplum kuruluşları da Filistin’e destek için önemli faaliyetlerde bulunuyor. Bu kurumların en önemlilerinden biri de “Apartheid İsrail’e karşı birlikte!” sloganıyla çalışmalar yürüten Filistin Dayanışma İttifakı (PSA) isimli grup.

İsrail devletini “apartheid rejimi” olarak tanımlayan örgüt, Güney Afrika’da her yıl dayanışma geceleri, yürüyüşler, eğitimler ve bağış organizasyonları düzenliyor.

2023’te buna “İsrail Apartheid Haftası” isimli kampanyayı da ekleyen PSA, Filistin’de kurumsallaşan ırkçılık konusunda farkındalık yaratmayı ve İsrail devletine karşı uzun soluklu bir mücadeleyi örgütlemeyi hedefliyor.

PSA’nın internet sitesinde yer alan şu ifadeler de grubun Filistin’e verdiği desteğin iç yüzünü açıklar nitelikte: “İsrail’de apartheid devletinin suçları, Güney Afrika’da apartheid rejimin altında yaşayan ve onun mirasıyla mücadele eden bizler için tanıdık. Bizim mücadelemiz onların mücadelesidir.”

İsrail bir apartheid devleti mi?

Aralarında İnsan Hakları Gözlemevi (HRW) ve Uluslararası Af Örgütü’nün de bulunduğu birçok uluslararası kuruluşa göre bu sorunun yanıtı evet.

Tıpkı Güney Afrika’daki apartheid rejimi gibi İsrail de vatandaşlarını etnik gruplara göre ayırıyor ve bu gruplardan bazılarına belli ayrıcalıklar tanıyor.

Hatta Akdeniz’le Ürdün Nehri arasında İsrail’in kontrol ettiği bölgelerde fiili bir kast sistemi uygulandığını söylemek bile mümkün.

Güney Afrika apartheid’inde sadece beyazların girebildiği bölgeler yaratılmasına ilişkin uygulama, İsrail’deyse Yahudi yerleşimleri olarak önümüze çıkıyor. Bugün İsrail’de bulunan 300’den fazla kırsal Yahudi kasabasında yaşayabilmek için “sosyal uygunluk standardını” karşılamanız gerekiyor.

HRW’nin konuyla ilgili raporunda bu standartların Arapları ve diğer Yahudi olmayan kişileri kasabalara sokmamak üzere tasarlandığı belirtiliyor.

İsrail’de şu anda Yahudilere bazı ayrıcalıklar tanıyan 50’den fazla yasa yürürlükte. Bu yasalar göçten, aile birleşimine ve arazi sahipliğine kadar günlük yaşamın içindeki birçok konuyu etkiliyor.

2010 tarihli HRW raporu, Filistinlilere yönelik kurumsallaşan ayrımcılığa şu ifadelerle dikkat çekiyor: “Filistinliler sadece ırkları, etnisiteleri ve ulusal kökenleri nedeniyle sistematik ayrımcılıkla karşılaşıyor. Onlar elektrikten, sudan, okullardan ve yollara erişimden mahrum bırakılırken, hemen yakınlarından Yahudi yerleşimciler devletin sağladığı tüm bu imkanlardan faydalanıyor. Yahudi yerleşimleri gelişirken, İsrail kontrolündeki Filistinliler çağın gerisinde yaşıyor. Bazen topraklarından ve evlerinden bile atılabiliyorlar.”

İsrail, “apartheid” suçlamasına nasıl yaklaşıyor?

İsrail hükümeti karşı çıksa da İsrail kamuoyunda Filistinlilere yönelik bir apartheid rejimi uygulandığına ilişkin görüşler bir hayli yaygın.

Hatta İsrail hakkında apartheid benzetmesi yapan ilk isimlerden biri de devletin ilk başkanı David Ben-Gurion.

Ben-Gurion, 1967’deki savaşın ardından İsrail’in işgal ettiği bölgeleri kontrol etmeyi sürdürmesi halinde bir apartheid rejimine sürükleneceği konusunda uyarmıştı.

Eski İsrail liderlerinden Ehud Barak da daha önce yaptığı birkaç açıklamada, yıllardır işgal altında tutulan bölgelerdeki milyonlarca Filistinlinin oy kullanamamasını apartheid rejiminin bir işareti olarak tanımlamıştı.

7 Ekim’deki Hamas saldırıları öncesinde de İsrailli eski yetkililerin apartheid açıklamaları gündeme gelmişti.

Mossad’ın eski şeflerinden Tamir Pardo saldırılar öncesi yaptığı bir açıklamada, iki halkın iki farklı hukuk sistemiyle yargılandığına dikkat çekerek “Burada bir apartheid devleti var” ifadelerini kullanmıştı.

Benzer şekilde eski İsrail Başsavcısı Michael Ben-Yair ise 2022’de yaptığı açıklamada, “Büyük bir üzüntüyle söylüyorum ki, ülkem siyasi ve ahlaki olarak dibe batmış durumda ve bu bir apartheid rejimi” diye konuşmuştu.

İsrail devletiyse apartheid suçlamalarını “abes ve yanlış” olarak tanımlıyor ve bir anti-semitizm işareti olarak yorumluyor.

İsrail yanlısı sivil toplum kuruluşu İftira ve İnkârla Mücadele Birliği’ne göreyse, İsrail devletinin eylemleri ırkçı bir motivasyondan çok güvenlik kaygılarına dayanıyor ve bu nedenle apartheid olarak anılmaması gerekiyor.

İsrail için yapılan apartheid yakıştırmasına itiraz edenlerin bir diğer argümanıysa, Filistinlilerin vatandaş olmamasına ve uluslararası olarak kabul edilen İsrail topraklarında yaşamamasına dayanıyor.

Tüm bunlara rağmen Başbakan Binyamin Netanyahu’nun 2019’da yaptığı bir konuşmada kullandığı ifadeler İsrail rejiminin kurumsallaşmış ayrımcılığını kanıtlar nitelikte:

“İsrail tüm vatandaşlarının değil, sadece Yahudilerin ulus devletidir.”