Herkes konuşuyor. Füccar, küffar, füssak… Herkes söyleyecek söz biriktirmiş, herkesin bir hikayesi var. Ve herkes her şeyini anlatıyor, anlatıyor da anlatıyor. Hint ülkesinde yılanlar bile cuşa geliyor, söyleyeceklerini dans ederek anlatıyorlar.

Elon Musk, Joe Biden, B. Netanyahu… Daha bilmem ne bela…

Togo Dışişleri Bakanı da güzel konuşuyor mesela. Sevimli başını kavanozun içinden bakıyormuş gibi ışıldatıyor. Ülkesinin ve Kıta’nın gangsterlerine, derisi gibi yanık yanık sesleniyor: Köleniz değil, ortağınız olmak istiyoruz diyor. Köle değil, ortak…

Herkes konuşuyor ama sadece Müslüman konuşmuyor.

Ne oldu yahu! Siz ey büyük iddiaların adamları, nice oldunuz? Güneşe mi göçtünüz? Cennet kapılarını erken açtı da cennete mi doluştunuz? Sesinizi-soluğunuzu nereden almalı sizin?

Dünyada konuşmayı gerektirecek hiç mi bir şey yok?

Bir maç oluyor, şehir çılgınlaşıyor.

Düğünlere bakınca, dünya tıka-basa yerindeymiş diyoruz.

Sokaklar, parklar arabalardan müzik adına yayılan höykürmelerle dolup taşıyor.

Eğlencede had-hudud yok.

Sadece Müslüman sessiz. Dünyada olup biten hiçbir şey sanki Müslümanı ilgilendirmiyor.

28 Şubat Post modern darbesi adı verilen bir sopa politikası geçirdik. O günlerde ağıtlar yakılıyor, destanlar yazılıyordu. Hikayeler, şiirler vs. Peki içinden geçtiğimiz şu günlerimizde 28 Şubat’tan hiç mi bir şey yok?

Müslümanın bu suskunluğu hayra alamet değil. Müslüman sanki sel üzerinde bir çöp, rüzgarın savurduğu bir kül ya da sokaklarda serbest dolaşım halindeki bir sonbahar yaprağı olmaya azmetmiş.

Hani Müslüman hayata müdahil olacaktı? Hani o yeryüzünün halifesiydi? Hani Müslümanın örneği put kıran İbrahim’di, Firavunun korkulu rüyası Musa idi, nebîlerin sonuncusu Muhammed (sav)’di?

Hiç değilse artık şu ‘demokratik metod’ masalının iflas ettiğini, Allah’ın emrettiği yönteme dönmekten başka çaremizin olmadığını söylese Müslüman?

Bekleyelim bakalım, Müslüman bir gün elbet konuşacaktır.

(Venhar)